Henryk II Pobożny – (ok. 1191-1241), książę śląski, krakowski i wielkopolski od 1238. Syn Henryka I Brodatego, został w 1222 dopuszczony do współrządów z ojcem, a w 1234 rozpoczął samodzielne rządy w Wielkopolsce. Bullą papieską Patron Henrykówki 
1235 uznany został za następcę Brodatego. Po śmierci ojca objął samodzielne rządy w rozległym, nie dość jeszcze skonsolidowanym państwie (Wrocławskie, Krakowskie, południowa Wielkopolska), czyniąc ośrodkiem swej władzy Śląsk. Przewidziany przez ojca na króla Polski, zabiegał o uzyskanie korony w stolicy apostolskiej. W polityce wewnętrznej opierał się na możnowładztwie. W 1239 obronił przed najazdami niemieckimi ziemię lubuską i Sanok. W wyniku wojny z Władysławem Odonicem rozszerzył granice swego władztwa w Wielkopolsce (Ląd, Gniezno, Śrem). Zginął pod Legnicą, stawiając czoło z rycerstwem polskim, posiłkowanym przez ludność chłopską, górniczą oraz oddział zakonnego rycerstwa niemieckiego (templariusze), najazdowi tatarskiemu, który wiosną 1241 przeszedł przez ziemie polskie. Po jego śmierci monarchia śląskich Henryków rozpadła się na kilka dzielnic.
Od naszego patrona Henryka Pobożnego wzięła nazwę popularna nazwa szkoły „Henrykówka”.
